interview in het maandblad J/M met June Arkenbout-Schram
‘Als een kind niet goed functioneert op school, menen ouders al snel dat wij er te weinig aan doen. Wij van onze kant denken natuurlijk dat we er álles aan doen.’ Leerkracht June Arkenbout herkent dit. ‘In het onderwijs doen we erg veel aan het vroegtijdig opsporen van leerachterstanden. En dat is goed, daar sta ik helemaal achter. Maar als je dan bijvoorbeeld aan de slag gaat met remedial teaching, betekent dat nog niet dat het kind uiteindelijk naar het vwo kan. Vroegtijdig signaleren schept verwachtingen, maar vaak zijn die niet haalbaar. Als wij het als school beter vinden dat een kind naar het speciaal onderwijs gaat, leidt dat vaak tot moeilijke gesprekken. Het zijn de ouders die uiteindelijk bepalen of een kind naar het bijzonder onderwijs gaat en ik begrijp wel ze dat niet willen. Ze willen dat hun kind bij zijn vriendjes kan blijven. Meestal hebben ze heel andere verwachtingen van hun kind. Maar wíj zien soms dat een leerling alleen maar meer faalangst krijgt en ongelukkiger wordt als hij moet doorgaan met een programma dat te hoog gegrepen is. Dan moet je proberen met de ouders op één lijn te komen. En leerkrachten hebben hetzelfde belang als ouders: dat het goed gaat met het kind. Dat vergeten ouders weleens.
Volgens Arkenbout staan ouders en school de laatste jaren steeds meer tegenover elkaar. ‘Er is zoveel negatieve berichtgeving over de onkunde van scholen en leerkrachten. Ouders denken dan al snel: klopt het wel wat de juf zegt en hoe weet ze dat eigenlijk ? Vroeger gaf je een cijfer en dat was heilig. Inmiddels moet je als leerkracht heel wat meer in huis hebben. Om geen fouten te maken moet je ongeveer orthopedagoog zijn.’
Maar leerkrachten moeten zich niet bedreigd voelen als een ouder meer kennis heeft over een bepaald onderwerp dan zij, vindt ze. ‘Er komen steeds nieuwe onderwerpen bij. Je kunt als leerkracht gewoon niet alles weten. Daarom pleit ik bovenal voor begrip voor elkaar.’
Arkenbout vindt dat ook de overheid verantwoordelijk is voor problemen binnen de school. ‘De overheid wist al jaren geleden dat er een tekort aan leerkrachten zou ontstaan. Nu pas doet zij er iets aan. Maar de manier waarop - zij-instromers aanstellen - vind ik verkeerd. Dan neem je het onderwijs niet serieus. Er mogen nu mensen zonder pedagogische opleiding voor de klas staan. Hoeveel vertrouwen kunnen ouders in zulke leerkrachten stellen? In hoeverre hebben die verstand van ADHD en dyslexie?’ Door het personeelstekort zullen de problemen tussen ouders en school alleen maar toenemen, denkt zij. ‘In plaats van naar de overheid te wijzen, wijzen ouders en school naar elkaar.’
